Η ψηφοφορία που κάναμε στη σελίδα για το βιβλίο του Οκτωβρίου, την πρεμιέρα του So Much Reading Club, βρήκε νικητή Το παράξενο βιβλιοπωλείο του κυρίου Πενάμπρα του Robin Sloan.
Πράγματα που πρέπει να ξέρετε για το βιβλίο του Οκτωβρίου:
– Εκδόθηκε το Σεπτέμβρη του 2012 και μπορείτε να το βρείτε στο The Book Depository με €9.59, ενώ κυκλοφορεί και σε ebook.
– Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση του Πέτρου Χατζόπουλου και η τιμή του στα περισσότερα βιβλιοπωλεία είναι €13,5.
– Θα το βρείτε στο Goodreads όπου έχει μέση βαθμολογία 3,77/5 και στη biblionet.
– Μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμά του στα αγγλικά ή στα ελληνικά.
– Έχει και trailer.
– Στη σελίδα του συγγραφέα μπορείτε να βρείτε τι λέει ο ίδιος για το βιβλίο, μαζί με το διήγημα από το οποίο προήλθε, συνεντεύξεις του, βίντεο από το 24ωρο launch του βιβλίου, καθώς και να αγοράσετε σε ebook το μικρό prequel που έγραψε το Σεπτέμβρη του 2013.
Στα σχόλια αυτού του ποστ συζητάμε μέχρι το τέλος του μήνα το βιβλίο. Όποιος τελειώνει και θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του, με σπόιλερς και απ’ όλα, τον περιμένουμε. Μέχρι τότε, καλή μας ανάγνωση!
somuchreading 
Λοιπόν, του δίνω 3,5 στα 5.
Τι μου άρεσε: είναι ένα ελαφρύ βιβλίο θα έλεγα, με μια ευχάριστη ιστορία κι έναν πρωταγωνιστή με τον οποίο έχω πολλά κοινά (ίσως γι’αυτό να μου άρεσε τόσο). Καθότι κι εγώ ασχολούμαι με μάρκετινγκ κι έχω θέμα με τη δημιουργικότητα, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ταυτίζεται με τον Clay. Μου άρεσε που δεν ήταν τόσο προβλέψιμο, το μυστήριο της ιστορίας και το «πάντρεμα» παλιού και καινούργιο (η τυπογραφία κ το google for example).
Τι δε μου άρεσε: ο χαρακτήρας της Κατ και η σχέση της με τον Clay. Επίσης το ότι είναι τόσο εύκολο βιβλίο δεν είναι τελειιιίως καλό γιατί δε μου έμεινε τίποτα. Δεν είναι δλδ από τα βιβλία που θα σε επηρεάσει σε βάθος, πιο πολύ για παραλία θα το έλεγα.
Για το γράψιμο δε μπορώ να πω κάτι γιατί δεν έχω ιδέα τι θεωρείται «καλό» αλλά μου φάνηκε εύκολο στην ανάγνωση. Ανυπομονώ για το επόμενο!!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
*mild spoiler alert* 3.5/5 κι από μένα. Ενδιαφέρουσα πλοκή που ‘έτρεχε’, οι χαρακτήρες συμπαθητικοί, το μυστήριο ήταν κάτι πρωτότυπο (για μένα). Απλά από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν τα πάντα βολεμένα. Ο Clay είχε πλούσιο φίλο που πλήρωνε αβέρτα τα πάντα. Το πρώτο άτομο που μπήκε από διαφήμιση στο βιβλιοπωλείο ήταν εντελώς συμπτωματικά Googler. Οι πειραματικές εφευρέσεις του Grumble ήταν φυσικά ακριβώς αυτό που έψαχναν οι πρωταγωνιστές και το κερασάκι στην τούρτα που ο Deckle ζήτησε από τον Clay να του βρει ακριβώς αυτό που χρειαζόταν για να λυθεί το μυστήριο. Τέλος πάντων, κατάφερα να τα αγνοήσω όλα αυτά γιατί το βιβλίο με ‘ρούφηξε’ και το βρήκα ευχάριστο, αυτό που μετράει στην τελική.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η δικη μου βαθμολογια ειναι 1 στα 5. Ξεκινησε ωραια αλλα δυστυχως στην πορεια με εχασε τελειως. Το βιβλιο μου φανηκε μια ατελειωτη διαφημιση της Google και σε πολλα σημεια της Amazon. Πραγματικα βαρεθηκα να διαβαζω ποσο υπεροχη, ανεπαναλητπη και ασυγκριτη ειναι η Google. Για καποιες μερες μετα εβλεπα το σημα της Google στην οθονη του υπολογιστη μου και ηθελα να χτυπησω την οθονη. Οι χαρακτηρες με αφησαν αδιαφορη, αν με ενοχλησε το οτι αμα χρειαζοταν κατι ο πρωταγωνιστης, απο χρηματα μεχρι διαφορους αγνωστους απο ολο τον κοσμο να του λυσουν ενα αινιγμα, παντα υπηρχε καποιος να του το δωσει. Το μεγαλο μυστηριο επισης δεν μου κινησε το ενδιαφερον. Σε γενικες γραμμες το βρηκα ενα βαρετο ενοχλητικο κακογραμμενο βιβλιο, το οποιο και δεν θα προτεινα σε κανενα. Μπορω να συνεχισω να γκρινιαζω με τις ωρες για τον χαμενο χρονο μου που θελω πισω αλλα σταματαω εδω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γενικά, μου άρεσε. Αν και το είχα ψηφίσει για το book club, δε διάβασα
τίποτα σχετικό πριν το ξεκινήσω, οπότε δεν είχα κάτι να περιμένω.
Μου άρεσαν:
που η υπόθεση κυλούσε ευχάριστα, το ότι εκεί που πήγαινα να βαρεθώ,
γινόταν κάτι που μου (ξανα)κέντριζε το ενδιαφέρον, το ότι είναι γραμμένο
στρωτά, χωρίς πολλές δευτερεύουσες προτάσεις (το διάβασα στα αγγλικά,
δεν ξέρω πώς είναι η ελληνική μετάφραση), που έδειξε ότι παραδοσιακό
(βιβλία) και σύγχρονο (internet, kindle, hadoop) μπορούν να συνυπάρξουν
και να αλληλοβοηθηθούν και, τέλος, το συμπέρασμα ότι αυτό που ψάχνουμε
βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας.
Δε μου άρεσαν:
που ο Clay δεν αντιμετωπίζει καμία δυσκολία σε ό,τι
κάνει· είτε υπάρχει κάποιος που είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να τον
βοηθήσει είτε πέφτει πάνω στη λύση συμπτωματικά, και που ο συγγραφέας δεν
εμβαθύνει στους χαρακτήρες: σχεδόν ποτέ δε μαθαίνουμε τι σκέφτονται.
Θα το πρότεινα; Ναι, για διάβασμα πριν τον ύπνο, σε κάποιον που θέλει να χαλαρώσει από την κούραση της ημέρας.
+ Penumbra στα ισπανικά σημαίνει ημίφως. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Sloan όταν το επέλεξε, αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρον.
(Τη φωτό την είχα δει λίγο μετά που άρχισα το βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι τα Waybacklist ράφια του βιβλιοπωλείου.)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
(η φωτό είναι αυτή, δεν ξέρω γιατί δεν την εμφάνισε.)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
πφφφ, το λινκ της φωτό http://tinyurl.com/nood7cj
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η βαθμολογία που του βάzω είναι 2,5/5, αν και οι αριθμοί θεωρώ πως δεν έxουν μεγάλη σημασία. Λατρεύω τα βιβλία που μιλούν για βιβλία και βιβλιο(πωλεία/θήκες) και θυμάμαι πόσο πολύ με ενθουσίασε ο τίτλος του- αυτός ήταν και ο λόγος που το ψήφισα. Όμως, διαβάzοντάς το συνειδητοποίησα πως άλλο τόσο- τόσο πολύ- με ƶενέρωσε η ίδια η πλοκή. Μ’ ενόxλησε που ο Clay τα έxει όλα στο πιάτο, όταν βρίσκεται σε αδιέƶοδο, όπως είπαν και οι υπόλοιποι φίλοι, και αυτόν ειδικά δεν τον συμπάθησα καθόλου. Mόνο τον Mr. P συμπάθησα. Ειδικά, μέxρι να μπουν στο ψητό, στην Unbound Spine, και στο Reading Room σκέφτηκα να το παρατήσω 100 φορές. Όλη αυτή η βιβλιοκομπιουτερίστικη φάση προσωπικά δε με εντυπωσίασε. Χαίρομαι που δεν το παράτησα, ωστόσο, γιατί εκεί που έλεγα «πω, πάλι πρέπει να διαβάσω για τον Clay» *spoiler* μετά το πατατράκ που έπαθαν οι γκούγκλερz με την αποκωδικοποίηση του Manutius *spoiler* άρxισα να γυρίzω πιο γρήγορα τις σελίδες. Από εκείνο το σημείο και έπειτα μου τράβηƶε την προσοxή και γι’ αυτό δε θα πω παλιοκουβέντες για το υπόλοιπο- πριν από αυτό- βιβλίο. Δεν είμαι γενικά αυστηρή με τα βιβλία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του δε με ƶετρέλανε. Για να μη νομίzετε ότι είμαι κανένα μιzεράκι, όμως, θέλω να μείνω στα όμορφα σημεία που δικαιολογούν το βαθμό μου. Η τελευταία ενότητα, το Tower, μου άρεσε. Δεν είναι δύσκολο σα βιβλίο και ευxαριστήθηκα και κάποια μικρά κομματάκια, η ιδέα του βιβλίου μέσα στο βιβλίο, εννοώ τ’ αποσπάσματα απ΄ το The Dragon Song Chronicles, μερικές περιγραφές όπως αυτές των ραφιών της τέρμα πίσω λίστας, της λέσxης που μελετούσε τον Manutius και το αραxνοπόδαρο σκάνερ της google. Γενικά, μου άφησε μια ευxάριστη γεύση, ήταν μια συμπαθητική ιστορία και δεν μετανιώνω που το διάβασα. Σας xαιρετώ και… Festina Lente. =)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η βαθμολογία που του βάzω είναι 2,5/5, αν και οι αριθμοί θεωρώ πως δεν έxουν μεγάλη σημασία. Λατρεύω τα βιβλία που μιλούν για βιβλία και βιβλιο(πωλεία/θήκες) και θυμάμαι πόσο πολύ με ενθουσίασε ο τίτλος του- αυτός ήταν και ο λόγος που το ψήφισα. Όμως, διαβάzοντάς το συνειδητοποίησα πως άλλο τόσο- τόσο πολύ- με ƶενέρωσε η ίδια η πλοκή. Μ’ ενόxλησε που ο Clay τα έxει όλα στο πιάτο, όταν βρίσκεται σε αδιέƶοδο, όπως είπαν και οι υπόλοιποι φίλοι, και αυτόν ειδικά δεν τον συμπάθησα καθόλου. Mόνο τον Mr. P συμπάθησα. Ειδικά, μέxρι να μπουν στο ψητό, στην Unbroken Spine, και στο Reading Room σκέφτηκα να το παρατήσω 100 φορές. Όλη αυτή η βιβλιοκομπιουτερίστικη φάση προσωπικά δε με εντυπωσίασε. Χαίρομαι που δεν το παράτησα, ωστόσο, γιατί εκεί που έλεγα «πω, πάλι πρέπει να διαβάσω για τον Clay» *spoiler* μετά το πατατράκ που έπαθαν οι γκούγκλερz με την αποκωδικοποίηση του Manutius *spoiler* άρxισα να γυρίzω πιο γρήγορα τις σελίδες. Από εκείνο το σημείο και έπειτα μου τράβηƶε την προσοxή και γι’ αυτό δε θα πω παλιοκουβέντες για το υπόλοιπο- πριν από αυτό- βιβλίο. Δεν είμαι γενικά αυστηρή με τα βιβλία, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του δε με ƶετρέλανε. Για να μη νομίzετε ότι είμαι κανένα μιzεράκι, όμως, θέλω να μείνω στα όμορφα σημεία που δικαιολογούν το βαθμό μου. Η τελευταία ενότητα, το Tower, μου άρεσε. Δεν είναι δύσκολο σα βιβλίο και ευxαριστήθηκα και κάποια μικρά κομματάκια, η ιδέα του βιβλίου μέσα στο βιβλίο, εννοώ τ’ αποσπάσματα απ΄ το The Dragon Song Chronicles, μερικές περιγραφές όπως αυτές των ραφιών της τέρμα πίσω λίστας, της λέσxης που μελετούσε τον Manutius και το αραxνοπόδαρο σκάνερ της google. Γενικά, μου άφησε μια ευxάριστη γεύση, ήταν μια συμπαθητική ιστορία και δεν μετανιώνω που το διάβασα. Σας xαιρετώ και… Festina Lente. =)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Προσωπικά μου άρεσε. Ήταν ευκολοδιάβαστο, με πολλά ευχάριστα κ αστεία σημεία.
Σχετικά με το deus x machina που ενόχλησε πολλούς, το κατανοώ απόλυτα ειδικά όταν του λέει ο Deckle να βρει τα punches κ όλως τυχαίως λύνει τον γρίφο με αυτά…. αλλά επειδή ξέρω άτομα σαν τον Clay, που δεν είναι ιδιαίτερα καλοί σε κάτι….εκτός από το να βρίσκουν τα κατάλληλα άτομα για να γίνει ένα project μου φάνηκε αρκετά plausible αυτό το κομμάτι, μέσα στην απλοϊκότητα που το αποδίδει ο συγγραφέας.
Χαίρομαι πολύ που το so much reading με πρότρεψε να το διαβάσω, γιατί με ενθουσίασε το πάντρεμα της τεχνολογίας με την old knowledge, κ δεν με ενόχλησε καθόλου η συνεχόμενη αναφορά της Google στο κείμενο (είναι σαν να παραπονιέσαι που στο Friends πάνε για καφέ συνέχεια στο Central Perk) ήταν ένας ακόμα χαρακτήρας στο βιβλίο, όπως κ το βιβλιοπωλείο από όπου όλα ξεκίνησαν.
Το κυρίως μου θέμα με την ιστορία, ήταν το anticlimactic-feelgood τέλος της, αλλά από την άλλη το προτιμώ (νομίζω) από να παρουσίαζε καμιά τρελή θεωρεία.
Ανυπομονώ για το βιβλίο του επόμενου μήνα 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ωραίος ο παραλληλισμός με το Friends και κολλάει και με το γεγονός πως ο Clay έχει πάντα ό,τι χρειάζεται. στα Friends η παρέα δούλευε βασικά όποτε το θυμόταν, χαλάρωνε μέρα μεσημέρι στο Central Perk και είχε συνήθως λεφτά για οτιδήποτε. μερικές φορές, σε κάποια απλοϊκά βιβλία/ταινίες/σειρές/ό,τι δε με ενοχλεί το «στρώσιμο» του δρόμου για να προχωρήσει η πλοκή παρακάτω
από τα λίγα πράγματα που δε με ενόχλησαν ιδιαίτερα στο βιβλίο, αυτό
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου αρέσουν τα βιβλία που μιλάνε για βιβλία, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία
κτλ αν είναι δε και μυστηριώδη ακόμα καλύτερα. Για αυτό και το ψήφισα. Αλλά το
βιβλίο μέχρι την 130 περίπου σελίδα μας μιλούσε για τον τρόπο λειτουργίας της εταιρείας
Google, το πώς είναι η καντίνα και τα κτήρια της πως διαμορφώνεται η ιεραρχία και το πώς παίρνονται οι αποφάσεις. Επίσης ‘’έμαθα’’ διάφορα site, πως να κάνω βάσεις δεδομένων και γραφικές αναπαραστάσεις. Το ενδιαφέρον άρχισε μετά την 150 σελίδα όχι τίποτα τρομερό αλλά σαν ξαφνικά να θυμήθηκε ο συγγραφέας ότι κάτι πρέπει να πει για να δικαιολογήσει και τον τίτλο του βιβλίου. Η μυστική βιβλιοθήκη ήταν όλα τα λεφτά, η γραμματοσειρά όπως και η λύση του γρίφου, επίσης η αποθήκη με τα αζήτητα στην Νεβάδα επίσης αν και μου θύμισε την
τελευταία σκηνή από το ‘’Ιντιάνα Τζόουνς και οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού’’.
Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι από αδιάφοροι έως αντιπαθητικοί. Οι μόνοι που σώζονται είναι ο κος Penumbra , ο συγκάτοικος του Clay ο Matt (αυτός θα ήταν ωραίος να έκανες ένα βιβλίο πάνω του) και ο γραμματέας της βιβλιοθήκης στη Ν. Υόρκη. Ο κακός που τελικά δεν είναι τόσο κακός μου άρεσε επίσης. Όσο γιατί οι ήρωες, παντελής έλλειψη εμβάθυνσης των χαρακτήρων, φέρονται έτσι, ποτέ δεν εξηγείται δεν μαθαίνουμε κάτι για αυτούς για το παρελθόν τους και τις εμπειρίες τους, μόνο κάτι λίγο για τα παιδικά χρόνια του Clay και του κολλητού του.
Το ψευδοδίλλημα δε που βάζει ηλεκτρονικό ή έντυπο βιβλίο για
μένα δεν υφίσταται. Κάθε μορφή βιβλίου έχει τα υπέρ και τα κατά της αλλά δεν μπορώ να φανταστώ αναγνώστη που δεν θα έχει δέκα αγαπημένα του βιβλία σε έντυπη μορφή να τα χαϊδεύει και να τα μυρίζει.
1/5
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
δε νομίζω πως βάζει δίλλημα, νομίζω πως προσπαθεί αν κάνει το ακριβώς αντίθετο, να τα παντρέψει. το αν επιτυγχάνει ή όχι είναι μια άλλη ιστορία [όχι]
και ναι, αυτό το ξέχασα στο δικό μου ποστ, κανένα δεύτερο επίπεδο χαρακτήρων, εντελώς χάρτινοι
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
4/5 Μου αρεσε πολύ. Ευκολοδιάβαστο, χαλαρό, με ωραία γλώσσα. Λατρεψα τις αναφορες σε ποπ κουλτουρα, το inside look στη google. Οι χαρακτήρες ήταν ενδιαφέροντες, ειδικά ο κύριος Πενάμπρα θα ήθελα να ήταν παππούς μου!!! Και το βιβλιοπωλείο!!!!!! Θα μπαίνω πιο συχνά σε μικρά βιβλιοπωλεία από εδω και πέρα.
Αυτό το δίλημμα που έθετε, τεχνολογία και βιβλίο είναι πολύ σημαντικό. Ολοι μας εχουμε σκεφτεί πως θα είναι 100 χρόνια στο μέλλον, θα υπάρχουν καν βιβλία από χαρτί; θα υπάρχουν βιβλιοπωλεία;
Αυτά δεν εχω πολλά να πω… εγω το χάρηκα το βιβλίο και θα το ξαναδιαβάσω. 😀
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
εγώ βρήκα τις αναφορές του στην ποπ κουλτούρα εντελώς «ας πετάξω και αυτό μέσα», αλλά ναι, ίσως είμαι ο μόνος
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου αρέσουν, γενικά, τα βιβλία που μιλούν για βιβλία/βιβλιοπωλεία/βιβλιοθήκες/ανάγνωση – έχω ένα ράφι με τέτοια. Ξέρω αρκετά για την τυπογραφία και την ιστορία της, οπότε δεν είχα απορίες, ούτε έμαθα κάτι καινούριο από αυτό το βιβλίο – θα μου άρεσε περισσότερο, νομίζω, αν το διάβαζα στα 15 μου – τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα το προτείνω στον γιο μου και στην παρέα του για τα Χριστούγεννα.
Είναι αρκετά εύκολο στην ανάγνωση, στρωτά κυλάει. Ομολογώ πως δεν με ξένισε πολύ η συχνή αναφορά στην Google, αν και σε κάποιες περιγραφές ψιλοβαρέθηκα. Με εκνεύρισε (κι εμένα) η ευκολία που βρίσκει τα πάντα ο Κλέι, και δεν με έπεισε καθόλου η «λύση» του μυστηρίου. Αλλά εντάξει, ευχάριστο ήταν τελικά.
Στα (+), ο συμπαθέστατος κύριος Πενάμπρα.
*Εχθές, πηγαίνοντας στον οδοντίατρο, χαμογέλασα περνώντας από την οδό «Άλδου Μανούτιου», στους Αμπελοκήπους, κοντά στο σταθμό του μετρό 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
α να ένα καλό του βιβλίου, έμαθα τον Manutius που δεν τον ήξερα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μόλις το τέλειωσα. Πάνω κάτω τα ίδια σχόλια με τους υπόλοιπους , θετικά κι αρνητικά. Δεν το μετάνιωσα. Ευκολοδιάβαστο, κύλησε γρήγορα. Σιχάθηκα τις γκουγκλοαναφορες και διαφήμιση και χαρηκα που πατωσαν στην αποκωδικοποίηση. Ευχαριστήθηκα πολύ την περιγραφή και τα τεκταινόμενα στο Reading room . Ο ήρωας κι ο φίλος του Νιλ δεν ξεπέρασαν την εφηβεία ποτέ.Οι αναφορές στο βιβλίο του Μόφατ ειναι πολύ ενδιαφέρουσες. Συμπάθησα πολύ τον κο Πενάμπρα, όπως όλοι! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
πρώτη μου αντίδραση μόλις το έκλεισα ήταν ΟΥΓΚΧ. αλλά ας γράψω μερικές σκόρπιες σκέψεις πάνω σε αυτό:
– η πρώτη αίσθηση που μου δημιουργήθηκε για το βιβλίο είναι πως προσπαθεί να κάνει ένα point για τη σύγκλιση της τεχνολογίας με την παράδοση, του παλιού με το καινούριο και αυτό μου έμεινε και στο τέλος, αφού όμως στην πορεία του πέρασε από ένα σκασμό θεματολογίες και μπέρδεψε αρκετά τα points του μεταξύ τους
– τα πολλά διαφορετικά πραγματάκια μπουκώνανε σε σημεία την ιστορία. για παράδειγμα δεν ήταν απαραίτητο να μάθουμε τα πάντα για το οργανόγραμμα της Google απλά και μόνο για να μπορεί η Kat να προχωρήσει στην αποκωδικοποίηση
– πολλές στιγμές ένιωθα σα να βλέπω έναν παππού ντυμένο σαν χιπχοπά, μιλούσε συνέχεια για τεχνολογικές εφαρμογές οι οποίες ήταν τραγικά μάμπο τζάμπο, σα να βγαίνουν όντως από το στόμα ενός ανθρώπου που έχει απλά μια γενική άποψη του τι συμβαίνει σήμερα στη Google πχ αλλά ταυτόχρονα είναι ενθουσιασμένος με «τα κομπιούτερς» και τα «series of tubes» του ίντερνετ. ηρέμησε λίγο φιλαράκο
– αναφορές για κρυογεννετική, laser cutter, data analysis, αθανασία, εσύ μάγος αυτός μαχητής, keywords διαφημίσεων, singularity, μπλα μπλα μπλα
– ο βασικός τρόπος για να δείξει ο συγγραφέας την καχυποψία του πρωταγωνιστή απέναντι στη φάση του βιβλιοπωλείου ήταν να κάνει άβολα αστειάκια για το πως το cult θα κάνει θυσίες. όχι, το χιούμορ του Sloan δε μου ταιριάζει καθόλου
– εκτός από μια εξαίρεση. βρήκα την Cheryl της αποθήκης που βρίσκει τη γραμματοσειρά ο Clay αρκετά πιο χαλαρή από οποιονδήποτε άλλο δευτερεύοντα χαρακτήρα στο βιβλίο
– άνετα η καλύτερη ατάκα το We have a temperature-controlled storage unit full of Christmas sweaters της ίδιας
– προς το τέλος ο Clay στέλνει γράμμα στον Edgar παρότι βιάζεται να μάθει όσα ξέρει ο δεύτερος για τον Moffat, καταπατώντας κάθε λογική και χάνοντας κάθε επαφή με τον ίδιο τον χαρακτήρα που ο ίδιος ο συγγραφέας έχει χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, απλά και μόνο για να πει πως ο Edgar του ζήτησε να μιλήσουν στο Skype. άνθρωπέ μου, το καταλάβαμε 200+ σελίδες μέχρι τώρα, παλιό VS νέο, get over it
– ωραίο το touch στο τέλος που τους μαζεύει όλους στο Pygmalion για να τους πει τι ανακάλυψε, μου θύμησε κλασικά αστυνομικά
– λίγο χάλια αυτή η ανακάλυψη του τέλους αλλά μέχρι εκείνο το σημείο ήξερα απλά τι να περιμένω από τον Sloan
συνολικά; ένα κακό βιβλίο με λίγες εκλάμψεις, μάλλον περισσότερο κοντά στο «της πλάκας» από ό,τι «ευχάριστο και safe». 1,5*/5 από μένα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ήθελα πολύ να μου αρέσει αυτό το βιβλίο και με απογοήτευσε τραγικά. Το είχα παρατήσει στις ~100 σελίδες γιατί βαρέθηκα όταν λύθηκε το μυστήριο του βιβλιοπωλείου και κουράστηκα με όλους τους χαρακτήρες να είναι καρικατούρες και καθόλου ρεαλιστικοί. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ευκαιρία να το τελειώσω τώρα με το book club αλλά η συνέχειά του ήταν εξίσου απογοητευτική με την αρχή του. Κάποιες ιδέες ήταν καλές, αλλά με ενοχλούσαν τόσο πολύ οι χαρακτήρες που δεν μπορούσα να συγχωρήσω τίποτα στην πλοκή. Πολλά gimmicks, ελάχιστη ουσία. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί ενθουσιάζονται τόσο οι Αμερικάνοι με κάτι τέτοια που του έδωσαν και βραβεία και του έγραφαν καλά λόγια στο εξώφυλλο. Κρίμα, πολύ κρίμα.
Μετά βίας 2/5
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Yay twinsies κι εγώ σήμερα το τελείωσα 😛
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
α ναι, ωραίος χαρακτηρισμός για το βιβλίο το «gimmicky», του ταιριάζει πολύ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μόλις το τελείωσα! Δεν με τρέλανε, 2/5 θα του έβαζα. Ίσως είναι αυτό που δεν θέλω τα fiction βιβλία που διαβάζω να έχουν pop culture αναφορές, για κάποιο λόγο με ενοχλεί άπειρα (γι’αυτό και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το Ready Player One). Μάλλον θέλω να με ταξιδεύουν αλλού τα βιβλία κι όχι να μου μιλάνε για Ruby, Hadoop και ιστορίες που ακούω κάθε μέρα.
Related: ώπα ρε Clay, σε καναδυο μερούλες έκατσες έμαθες προγραμματισμό κι έκανες 3D μοντελοποίηση του βιβλιοπωλείου; Γενικά δεν μου φάνηκε ότι το ‘χε και πολύ με τα τεχνολογικά ο Sloan, ήταν σαν να μου μιλάει για τέτοιες τεχνολογίες ο πατέρας μου.
Ανυπομονώ για το επόμενο, παιδιά τι καλά, περνάω τέλεια μ’αυτό XD
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν το έχω τελειώσει ακόμα αλλά τα σχόλια σας δε μου δίνουν κουράγιο. Έχω περίπου 100 σελίδες ακόμα και δε με ενδιαφέρει καθόλου τι θα γίνει! Συμφωνώ με όλα όσα γράφετε. Αμυδρά μου θυμίζει το Microserfs (συγγνώμη διαχειριστή) επειδή καταπιάνεται τόσο με τις λεπτομέρειες μιας εταιρείας (Google/Microsoft) και επειδή η πανέξυπνη tech-chick επιλέγει χωρίς προφανή λόγο τον unboyfriendable πρωταγωνιστή. Δεν τα συγκρίνω σε καμία περίπτωση αλλά πιστεύω οτι ο Sloan το έχει διαβάσει και του άρεσε και θέλησε να κάνει κάτι παρόμοιο μαζί με λίγο Dan Brown για να έχει επιτυχία στην Αμερική, Γιατί δε μας αρέσουν ποτέ όσα κάνουν επιτυχία στην Αμερική; Kι επειδή μου αρέσει να το κάνω αυτό στα βιβλία, να σας πω οτι αρχικά φαντάστηκα το Τζούμα για mr.Penumbra αλλά τώρα κλίνω προς Ian McKellen.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το βιβλίο δεν θα το επέλεγα σε αυτή την στιγμή της ζωής μου να το
διαβάσω, λόγω του στυλ του, δεν είμαι σε τέτοια φάση, οπότε το ξεκίνησα
ξενερωμένη. Βαριόμουν σε όλη την διάρκεια, αλλά παρατήρησα ότι τελικά
δεν μου έκανε κακή συντροφιά όσες μέρες το διάβαζα, ήθελα και το
ξαναέπιανα στα χέρια μου.
Το βιβλίο και ο συγγραφέας του
ανέβηκαν στα μάτια μου όταν κάποια μέρα και ενώ το διάβαζα, προσπάθησα
να γράψω μια ιστορία που είχα στο μυαλό μου. Το παίδεμα και η
σπαζοκεφαλιά που πέρασα με έκαναν να εκτιμήσω τον φίλο Robin, που μπορεί
να μην έγραψε κανένα αριστούργημα, έγραψε, όμως, ένα αξιοπρεπές βιβλίο
με αρχή, μέση και τέλος. Δεν είναι και λίγο αυτό.
[Σχόλιο «κάλλιο αργά παρά ποτέ».]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«αυτή που θα διαβάσει το βιβλίο Δεκεμβρίου τον Απρίλη»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όχι, μάνα μου, τον Οκτώβρη το διάβασα, το σχόλιο καθυστέρησα απλώς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
α πες έτσι ρε, παρεξήγησα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!