Λίγες μέρες πριν, στην ψηφοφορία μας για τον Φεβρουάριο, το Ο κύριος Μερσέντες του Stephen King βγήκε νικητής για 1 μόνο ψήφο μπροστά από την δεύτερη επιλογή σας.
[Τι διαβάσαμε τον προηγούμενο μήνα; Το Σφαγείο νούμερο πέντε του Κερτ Βόνεγκατ. Διαβάστε πως μας φάνηκε στα σχόλια του ποστ για τον Ιανουάριο.]
Πράγματα που πρέπει να ξέρετε για το βιβλίο του Φεβρουαρίου:
– Είναι πολύ φρέσκο, κυκλοφόρησε στα ελληνικά μόλις το Δεκέμβρη. Ήδη έχει ανακοινωθεί πως ετοιμάζεται η μεταφορά του σε μίνι σειρά. Είναι ένα αστυνομικό, hardboiled μυθιστόρημα που παρόμοιό του δεν έχει γράψει ο διάσημος συγγραφέας. Μπορείτε να το βρείτε στο The Book Depository με €15.08.
– Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Bell σε μετάφραση της Έφης Τσιρώνη και η τιμή του στα περισσότερα βιβλιοπωλεία είναι €8.40.
– Θα το βρείτε στο Goodreads όπου έχει μέση βαθμολογία 3,87/5 και στη biblionet.
– Μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμά του στα αγγλικά και στα ελληνικά.
– To site του συγγραφέα.
Στα σχόλια αυτού του ποστ συζητάμε μέχρι το τέλος του μήνα το βιβλίο. Όποιος τελειώνει και θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του, με σπόιλερς και απ’ όλα, τον περιμένουμε. Μέχρι τότε, καλή, σας και μας, ανάγνωση!
somuchreading 
-Υπαρχουν μικρά σποιλερς μέσα στο ποστ προειδοποιω!-
Αν κάποιος περιμένει κλασικό King από άποψη τρόμου, να μην το κάνει. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι καθαρά αστυνομικό. Θυμίζει παλιά, αστυνομικά βιβλία. Έχει αγωνία, τη γνωστή ανάπτυξη του King στους χαρακτήρες, ίσως και κάποια κλισέ που βρίσκεις σε τέτοιου είδους ιστορίες (πρώην αλκοολικος ήρωας, δολοφονος και ντετεκτιβ παιζουν τη γάτα με το ποντίκι, ένας έρωτας αναμεσα στον ήρωα και μια γυναίκα που εμπλέκεται στην υπόθεση, ενας εγκληματίας με αρρωστημένο οικογενειακό περιβάλλον)
Για εμένα, η πιο δυνατή σκηνή είναι στην αρχή του βιβλίου. Σε κάνει να συμπαθήσεις, ακόμη και να συμπονέσεις καποιους ανθρώπους και στη συνέχεια σε βάζει να δεις τον τραγικό τους θάνατο ε, είναι έντονο.
Συνήθως αντιπαθώ ή συμπαθώ τους ήρωες του, τώρα ο καλός δεν είναι τόσο συμπαθητικός και ο κακός τόσο αντιπαθητικός. Aυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό, είναι ίσως και πιο ρεαλιστικό. Η Χόλι που είναι η πιο ..σαλταρισμένη μπορώ να πω ήταν αυτή που με κέρδισε περισσότερο αν και είχα προβλέψει πως στο τέλος θα βελτιωθεί η ζωή της.
Αναρωτιέμαι αν στο επόμενο βιβλίο της τριλογίας θα είναι μία εντελώς νέα υπόθεση με τον ντετεκτιβ ή θα σχετίζεται με τον κ. Μερσέντες…καθώς στο τέλος αφήνει το ενδεχόμενο να τον ξαναδούμε.
Οπότε η ιστορία δεν είναι πρωτότυπη, αλλά είναι καλογραμμένη και σε κρατάει άνετα μέχρι το τέλος.
Βέβαια όλα αυτά για έναν συγγραφέα που δε μπορώ να κρίνω αντικειμενικά, καθώς είναι ο αγαπημένος μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η αλήθεια είναι πως το ƶεκίνησα xωρίς να έxω διαβάσει κάτι παραπάνω γι’ αυτό, εκτός από τον τίτλο και το όνομα του συγγραφέα. Το ψήφισα με κλειστά τα μάτια, επειδή είναι του King κι είxα προετοιμαστεί να αντέƶω μέxρι το τέλος όσο κι αν τρομάƶω— εφ.γουάι.άι τρόμαƶα με τη Λάμψη και το καταφxαριστήθηκα, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο με το Dr. Sleep. Αλλά, αλλά ας μην είμαστε άσxετοι, ας μείνουμε στο θέμα.
Δεν μ’ αρέσουν τα… νούμερα, αλλά θα του βάλω 3, γιατί κάτι πρέπει να του βάλω στο Goodreads, έτσι δεν είναι; Αν μπορούσα θα του έβαzα 3,5, αλλά το παραπάνω το κρατάω για τα επόμενα. Πήρα xαμπάρι ότι είναι αστυνομικό στις πρώτες- πρώτες σελίδες (σπίρτοείσαι) και όxι μόνο δεν απογοητεύτηκα που δεν είναι τρόμου, αλλά xάρηκα κιόλας, γιατί τρελαίνομαι γι’ αυτό το είδος. Δεν γνωρίzω αν έxει γράψει κάτι σε παρόμοιο ύφος, αλλά εδώ ο King μου φαίνεται ότι κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια και το πετυxαίνει να xαρακτηριστεί hard-boiled. Μ’ αρέσει η ιδέα ότι παίzει με πολλά διαφορετικά στυλ και δεν επαναπαύεται εκεί όπου, αναμφισβήτητα, είναι ο Βασιλιάς. Είναι όμως ένας αυτός, ε;! Σε τσιγκλάει στα σημεία, είτε με την αναφορά στην Christine, με τον Pennywise στον υπόνομο, με το Κλεμμένο Γράμμα, ή τον Philip Marlowe. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες είναι που μ’ αρέσουν.
Η ιστορία, καλογραμμένη· ένας καλός μπάτσος με τα θεματάκια του, ένας θεόμουρλος που θα μπορούσε να μένει δίπλα μας περνώντας εντελώς απαρατήρητος, γεγονότα που δεν είναι και τόσο απίθανο να συμβούν στην πραγματικότητα. Τίποτα τόσο τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, δε μιλάμε για υπερφυσικά… τέρατα, αλλά για το τέρας μέσα στον άνθρωπο. Το κείμενο ρέει και δεν καταλαβαίνεις πότε έxεις ήδη φτάσει στη μέση. Βοηθάει πολύ που σε οδηγεί από το ένα «στρατόπεδο» στο άλλο, έτσι κρατάει την αγωνία σου αμείωτη. Τα πρόσωπα σκιαγραφούνται καλά, οι σκέψεις, τα συναισθήματά τους, και σιγά σιγά— ενώ προxωράει η βασική ιστορία—, μέσα από φλας μπακ, μαθαίνεις και τι (τους) έxει συμβεί και, κατά κάποιον τρόπο, μπορείς να δικαιολογήσεις, πως και γιατί έxει γίνει ο καθένας αυτό που είναι σήμερα. Προσωπικά, δε συμπάθησα κανέναν· ούτε τον καλό, ούτε τον κακό, ούτε τους πρώτους, ούτε τους δευτερεύοντες xαρακτήρες. Όλοι σε κάποια φάση κάτι έκαναν ή σκέφτηκαν ή είπαν που με έκανε να θέλω να τους σφαλιαρώσω. Περιττό να πω πως από την πρώτη στιγμή που σκέφτηκε να δηλητηριάσει τον σκύλο, ευxόμουν να το φάει η μάνα του και τελικά «αxα, καλά να πάθεις, κάρμα ιz α μπιτσ» — τι καλός άνθρωπος που είμαι. Όμως, επειδή δε θέλω να μαρτυρήσω περισσότερα, θα σταματήσω εδώ.
Να μην ƶεxάσω να πω όμως πως ενθουσιάστηκα κυρίως, γιατί είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας αστυνομικών του King, οπότε… BOLO για τα επόμενα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τελος και αυτο το βιβλιο. Του εβαλα 3 αστερακια και εδω και στο goodreads, αν και θα ηθελα να ειχα βαλει 3.5. Δεν ηταν κλασσικο βιβλιο του King, καθως δεν ειχε καθολου supernatural στοιχειο. Βεβαια υπηρξαν καποιες αναφορες σε αλλα του βιβλια, οπως το It, οι οποιες μου αρεσαν πολυ και με εκαναν να χαμογελασω.
Γενικα ο King μου φαινεται καλος σε οτι πιασει, αν και το horror ειναι το αγαπημενο μου. Εχει πολυ χαρακτηριστικη φωνη και τροπο γραφης. Οταν πιανω βιβλιο του, νιωθω σαν να μου μιλαει ενας παλιος και αγαπημενος φιλος.
Το αστυνομικο ειδος του παει και το γραφει ωραια. Μου αρεσε το κυνηγι της γατας και του ποντικιου, αν και το τελος ηταν καπως προβλεψιμο (οπως συνηθως σε αυτου του ειδους τα βιβλια). Με εκανε να θελω να δω τι θα γινει παρακατω και οι ηρωες του ηταν πολυ ενδιαφεροντες. Ενα πραγμα δεν με επεισε και για αυτο του βαζω 3 και οχι 4. Με τα στοιχεια που ειχε στα χερια του εκεινη την στιγμη, δεν νομιζω οτι ο Hodges μπορουσε να μαντεψει οτι ο Hartfield βρισκοταν στο χωρο των αναπηρων. Μου φανηκε οτι ηταν λιγο βιαστικο το κλεισιμο, ισα ισα να τελειωσει, να νικησει ο καλος και να κλεισει το βιβλιο. Εκει με χαλασε αρκετα.
Σε γενικες γραμμες, ηταν ενα καλογραμμενο βιβλιο, με ωραια πλοκη και χαρακτηρες. Περασα ωραια διαβαζοντας το, οπως σε ολα τα βιβλια του King. Χαρηκα που για μια φορα δεν χρειαστηκε να κοιμηθω με το φως αναμμενο ή να δω εφιαλτες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ δεν έχω πολλά να πω γι’ αυτό το βιβλίο. Αρκετά καλογραμμένο, συμπαθητικοί χαρακτήρες, ευθεία και στρωτή πλοκή. Μου άρεσε πολύ, κυλούσε γρήγορα και δε βαρέθηκα καθόλου, αλλά δεν με ξετρέλανε για να του βάλω και 5 αστεράκια, οπότε 4/5 από μένα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παιδιά θα είμαι καταπέλτης. Δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο του King που να φαίνεται τόσο ότι χρησιμοποιεί ghost writers. Ή ο King είχε μερικούς πολύ κλισέ μήνες, τι να πω. Ήταν ΤΟΣΟ υπερβολικό σε κάποια σημεία (π.χ. προς το τέλος που ο Hodges μιλάει στο τηλέφωνο και είναι ο αυτόματος τηλεφωνητής και σηκώνει τις γροθιές στον αέρα φωνάζοντας «WHAT ABOUT HUMAN BEINGS?» – ντάξει γέλασα με αυτό). Ναι δεν είναι horror, αλλά ούτε το 11/22/63 ήταν και με κράτησε μέχρι και την τελευταία σελίδα. Α πα πα, απογοήτεψη, 2/5 του βαλα στο goodreads, να με συμπαθάτε κύριε Κινγκ μου αλλά βγάζετε και μπαλαφάρες πότε πότε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Προσοχή Spoilers!!!!
Ο King δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε ένα νέο είδος το αστυνομικό και ιδιαίτερα στο hard-boiled αλλά απέχει αρκετά το συγκεκριμένο από το να καταταχθεί στα αξιομνημόνευτα βιβλία του. Ίσως θα έπρεπε να διαβάσει λίγο περισσότερο Elmor Leonard, James Ellroy για να μην πω τους κλασικούς του είδους.
Το βιβλίο είναι γεμάτο κλισέ χαρακτήρες, ο συνταξιούχος αστυνομικός, ο serial killer με τα φροϋδικά συμπλέγματα, ο φέρελπις αφροαμερικανός έφηβος, η πλούσια έξυπνη, ωραία και πνευματώδης γυναίκα που λαχταρά κάθε άντρας και ερωτεύεται τον πρωταγωνιστή μέσα σε ένα απόγευμα, (ο θάνατός της άλλο ένα κλισέ για να γεμίσει τον αστυνομικό τύψεις και να στοιχειώσει τα όνειρά του), η κοινωνικά απροσάρμοστη γυναίκα που ανθίζει σε τρεις μέρες, σχεδόν ξεπερνώντας τα όποια προβλήματα την ακολουθούν μια ζωή, και βοηθά αποτελεσματικά στη λύση του μυστηρίου.
Η εναρκήρια σκηνή πολύ καλή όπως και οι περιγραφές της πόλης που είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας, η παραμέληση των δημόσιων χώρων, η υποβαθμισμένες συνοικίες, η ανεργία που χτυπάει κόκκινο στον ενεργό πληθυσμό εκεί φαίνεται το ταλέντο του King όπως και σε χαρακτήρες σαν την Φρέντι.
Επίσης υπάρχει για μένα μια τεράστια ανακολουθία, ο άνθρωπος που το προηγούμενο απόγευμα έχει ενημερωθεί για την υποκλοπή κλειδώματος αυτοκινήτων μέσω συχνοτήτων αφήνει το αυτοκίνητό του απροστάτευτο, ενώ προς το τέλος προβλέπει σχεδόν χωρίς κανένα στοιχείο, πως ο serial killer μπαίνει στο στάδιο, αυτό η μαμά μου το λέει »έτσι το έκαναν για να γίνει το έργο». Το τέλος κάπως βιαστικό και τσαπατσούλικο εκβιάζει ένα μελλοντικό happy end για όλους ακόμα και για τον serial killer που συνέρχεται από το κώμα δίνοντας έναυσμα για την συνέχεια της τριλογίας.
Ελπίζω ο κος King να την συνεχίσει την τριλογία κάπως καλύτερα από ότι την ξεκίνησε γιατί αυτό μου φαίνεται λίγο αρπαχτή. Στο κάτω κάτω αν ήθελα να διαβάσω ένα ανώδυνο αστυνομικό απλώς για να περάσει η ώρα θα διάβαζα Jonathan Kellerman που το κάνει καλύτερα. .
2,5/5 στο goodreads 3/5
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνώ 100% με το post αυτό! Μου φάνηκε να έχει μέσα τόσα κλισέ μαζεμένα που δεν την θεωρώ και πολύ αξιοπρεπή προσπάθεια του King! 2.5/5 και από μένα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!